Hüsn ü Aşk, kuğunun, yani medeniyetimizin son güzel şarkısıydı. Gâlib bu şarkıyı Sultan III.Selim, Hattat Mustafa Rakım ve Dede Efendi'yle birlikte söyledi ve sustu. Söz artık ''Nasıl bu taze maârifle eskiler âlayim'' diyenlerdeydi. Ancak beş yüz yıllık birikimiyle karşılarında bir heyula gibi duran ve inanılmaz zenginliklere sahip olan divan şiiri, Gâlib'in getirip bıraktığı parıltılı noktada hâlâ gözleri kamaştırıyordu. Bu şiirin asla ölmeyen bir tarafı vardı; şiirimizin damarlarda bir usare gibi, Tanzimat şairlerinin pek farkına varamadıkları bir alışkanlıkla, fırsat bulur bulmaz yepyeni bir hayatiyetle gün ışığına çıkmak üzere dolaşıyordu. Bu saf şiir usaresi Şeyh Gâlib şiirinin imbiğinde damıtılmıştı.
Arka kapak yazısı aslında kitabı ne de güzel özetliyor. Kitap Şeyh Gâlib'in, Dede Efendi'nin, Hattat Mustafa Rakım'ın ve Halet Efendi'nin biyografilerini barındırıyor içinde. Ancak içlerinde en kapsamlı olanı Gâlib'in biyografisi.
Kitapta bu dört biyografinin yanı sıra, kronoloji, bibliyografya ve yansımalar bölümleri var. Bibliyografya bölümü epey dolu. Yansımalar bölümü de öyle. Bu bölümde, Şeyh Gâlib'ten ve onun Hüsn ü Aşk'ından etkilenerek yazılmış bir çok yazı ve şiir var. Onlara değinmemiş edebiyatçı bulmak zor bile diyebiliriz.
Yunan mitolojisinden bir öge olan kuğunun son şarkısı, bayağı bir değişime uğrayarak bizim kültürümüzdeki kaknüsün son şarkısına dönüşmüş. Ki, kaknüs de sonradan batılıların edebiyatına ''Phéniks'' olarak geçmiş. İlginç.
Kitabın içinde yer yer resimler ve fotoğraflar da var ve bunlar kitabı daha bir hoş kılıyor bence. Kitapta eksikliğini çektiğim şey ise şu oldu, gazellerin günümüz Türkçesiyle yazılmış haline kitapta yer verilmemesi. Bu kitap eksiksiz bir biyografi, ancak keşke gazelleri de okuduğumda anlayabilseydim, o zaman çok daha iyi olurdu.
Puan: 4
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder