1960'ların başları, bir yaz günü. Nicholson ailesi evlerinin yakınındaki derenin yanında bir doğum günü partisi yapacak. Laurel, kardeşleriyle saklambaç oynarken ağaç eve saklanıyor, biraz yalnız kalma fırsatı da buluyor böylece. Tam geri dönecek ailesinin yanına, ağaç evin merdivenlerinden inerken dizini sıyırtıyor. O sırada da annesi doğum günü pastasını kesmek için kullandıkları bıçağı evde unuttuğunu fark etmiş, geri dönüyor. Laurel de şimdilik ağaç evde kalmaya, morali düzelince dereye gitmeye karar veriyor.
Laurel, ağaç evden çevreye bakadursun, bir adamın evlerine yaklaştığını görüyor. Adam eve vardığı sırada da, annesi evden çıkıyor. Adam, Laurel'in annesini görünce ''Selam Dorothy, görüşmeyeli uzun zaman oldu.'' diyor. Bir şeyler daha söylüyor, ancak Laurel adamın ne dediğini duyamıyor. Sonra, Laurel'in annesi Dorothy, elindeki bıçağı adamın göğsüne saplıyor.
Yıl oluyor 2011. Laurel çok ünlü bir oyuncu olmuş. Dorothy ölüm döşeğinde. Laurel, aile albümünü almış, annesine albümdeki fotoğraflarla ilgili hikayeler anlatırken, albümden hiç aşina olmadığı bir fotoğraf çıkıyor. Fotoğrafı, Laurel'in kardeşi Rose, bir kitabın arasında bulmuş. Fotoğrafın arkasında da, kitabın ilk sayfasında da, Dorothy'nin bir zamanlar Vivien adlı bir kadınla arkadaş olduğuna işaret eden şeyler yazıyor.
Sonradan Laurel, annesinin neden yıllar önce evlerine gelen o adamı öldürdüğünü araştırmaya başlıyor. Araştırmaları onu annesinin geçmişine ve büyük bir sırra götürüyor. Annesini, Vivien'i ve ölen adamı kapsayan bir sırra.
Açıkçası, bu kitabın başlarında çok hayal kırıklığına uğradım. Kate Morton'un yazım tarzı değişmişti sanki. Genç Dorothy çok sığ kafalıydı. Ne var ki, kitap ilerledikçe olaylar gelişti, kurgu güzelleşti, sonuna gelince de yazar, kitapla ilgili ettiğim tüm kötü lafları bana yedirtti. Gerçekten. Ağzım açık kaldı. Yine yapacağını yapmış Morton. Helal olsun, ne diyeyim.
Puan: 5
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder